Mijn Eifelsteig avontuur begint bij etappe 4 in het plaatsje Einruhr, waarom niet bij nummer 1 zou je denken. Omdat de organisatie van de wandelreis daar begint, zo geboekt, zo gedaan. Vanuit Vita Walking ontvang ik een uitgebreide samenvatting van wat ik ga zien. Hier filter ik enkele steekwoorden uit, kijk naar de plaatjes maar wil me vooral laten verrassen en lees me dus niet volledig in. De thuisblijvers lezen het wel aandachtig en denken dat ik een mooi weekend tegemoet ga.
Er zijn 2 overnachtingen geboekt in Gemünd, we starten in Einruhr, de eigenaar van het hotel heeft een Eifelsteig Pendeldienst waarmee we naar de start van de etappe worden gebracht. Heel erg relax als het van A naar B vervoer geregeld is en je niet op het openbaar vervoer hoeft te wachten
Het eerste deel van de etappe wandelen we langs de Obersee. Omdat het weer echt prachtig is krijgen we verschillende mooie uitzichten. Die uitzichten lijken net ansichtkaarten en voelen als cadeautjes. Ik hoor mezelf steeds zeggen, “wauw”, “gaaf”, “sjiek” of “wat ben ik een geluksvogel”.
Gelukkig vinden de medewandelaars dat ook en wordt mijn herhaling niet als “vervelend” ervaren.
Voordeel van wandelen in deze periode is dat de bomen nog kaal zijn. We realiseren ons dat als er overal bladeren aan de bomen zitten de vergezichten ook minder ver zijn.
Na een goeie klim komen we bij een informatiebord waarop we (in het Nederlands) kunnen lezen hoe groot het gebied is, dat de bomen kwetsbaar zijn en dat het een oud militair oefenterrein is.
Op de kaart is ook zichtbaar dat als we omhoog lopen we bij de stuw uitkomen. Nu hoefde wij dat niet te lezen want Judith van Vita Walking had ons dat ook al verteld maar het is wel fijn om te zien dat het ook in het Nederlands beschikbaar is.
We kijken omhoog en realiseren ons dat dit een pittige klim omhoog wordt. Het is een hobbelig pad waar gelukkig wel een reling langs is waar we ons met enige regelmaat aan kunnen optrekken. Als we boven zijn worden we beloond door het uitzicht op de stuw. Rechts is het water hoog, links erg laag.
Het lage deel is de Obersee en het hoge deel heet de Urftsee. Door het kronkelige karakter lijkt het een rivier maar toch is dit een “see” ofwel een meer.
Deze stuwdam werd tussen 1900 en 1905 gebouwd en was in die tijd de grootste van Europa. Als je over de stuwdam wandelt zie je leuke torentjes. Twee van de torentjes staan dichtbij het wandelpad en één ligt er wat verder in het water. Door de witte kleur steekt het mooi af bij het blauwe water. Aan het eind van de stuwdam is ook een horeca voorziening waar wij even pauze hebben gehouden.
Na de pauze nemen we hetzelfde pad terug om de route op de Eifelsteig weer te vervolgen. Na een korte klim komen we bij een uitzichtpunt waar we een overzicht hebben over de stuw. Zo zie je nog beter hoe immens groot het is. Ook de gedachte dat dit werd gebouwd begin 1900 zet mij aan het denken. Zo af en toe als ik zo’n groot gebouw zie en denk aan hoe we nu bouwen heb ik veel respect voor zo’n immens gebouw. “Hoe deden ze dat vroeger” is mijn gedachte. Nu wordt alles met machinale kracht gebouwd maar dat was er toen niet.
De route gaat de hele dag op en neer. De uitzichten zijn steeds weer anders zo zie je een hele tijd het NS-Ordensburg Vogelsang kamp maar voor we hier echt aankomen lopen we eerst door de verlaten (spook)dorp Wollseifen. Judith vertelde hier vooraf over maar voor mij was dat echt een “ver van mijn bed” gevoel tot ik er was. Ik kon me niet voorstellen dat we verlaten dorpen hebben in onze moderne westerse wereld en toch bleek dat zo te zijn.
Het verhaal erachter was wellicht nog vreemder. Na veel tegenslagen in de loop der eeuwen wordt het dorp op bevel van de Britten ontruimd waarna het een oefenterrein is geworden. In 2006 werd het helemaal verlaten, waren er geen oefeningen meer en zijn de oude gebouwen zoals de kerk en de restanten van de school gerenoveerd. De huizen die er staan zijn dichtgemaakt en zo werd het een spookdorp (zonder spoken).
Rustig wandelen wij door het dorp, we bezoeken de kerk en de school en vervolgen onze weg naar het voormalige SS opleidingskamp “Ordensburg Vogelsang”. Het complex Ordensburg Vogelsang is onderdeel van Nationalpark Eifel en sinds 2006 opengesteld voor publiek. Ook deze plek kent een omstreden geschiedenis. Dit opleidingscentrum werd gebouwd voor de 2e wereld oorlog om mannen tussen de 25-30 jaar als politiek en leidinggevende krachten op te leiden. Wil je daar meer over lezen kijk dan eens op de website van Eifelinfo
De uitzichten zijn geweldig, de hele etappe door
Via een houten trap, over losliggende stenen komen we bij een kabbelend beekje waarna we een uitzicht krijgen op het dorp Gemünd maar waar we ook terug kunnen kijken naar Vogelsang. Zo realiseer ik me nogmaals hoe groot Vogelsang is maar ook hoe hoog (en veilig) het ligt. Het ligt veilig voor de vijand want stiekem benaderen is (bijna) onmogelijk. Het is ook veilig voor het natuurgeweld zoals het hoge water wat in 2021 door dit gebied zijn sporen ruim heeft achter gelaten.
We kletsen gezellig verder, we voelen het kouder worden. Zien dat het later op de dag wordt, het wordt al donkerder tussen de bomen in als we in de “bewoonde” wereld komen en op zoek gaan naar ons hotel waar als cadeautje een voetenbad klaar staat. Dat is nog eens service van het hotel, wat een geluksvogels zijn we toch (of had ik dat al gezegd).
Morgen gaan we weer verder, dan wandelen we naar Steinfeld en slapen we in het klooster daar
Wil je meer weten van de Eifelsteig, hier kun je alle etappes vinden.
Wil jij ook een keer mee met een wandelreis, kijk dan even op de website van Vita Walking.
Deze wandeling liep ik in maart
