Deze NS wandeling is niet meer actief en daarom heet deze eigenlijk OV stappers Landgoed Geijsteren. De NS heeft elk jaar 4 nieuwe wandelingen en dan “verdwijnen” er ook 4. Wandelnet heeft besloten dat ze deze wel blijven benoemen en dan als OV stappers. De wandeling wordt niet zo vaak meer bijgewerkt. De bekende wit-rode markering is niet overal meer aanwezig. Deze wandelingen zijn met de papieren uitleg en de GPS echter nog goed te volgen.
Deze OV stapper Landgoed Geijsteren start en eindigt op station Oostrum. Als je het station verlaat kom je al snel langs de kerk van Oostrum, dit is een bedevaartskerk. Zelf ben ik deze keer niet naar binnen gegaan.
De wandeling gaat nog even door de bebouwde kom. Ik wandel langs Trans Cedron. Daar had ik vooraf over gelezen maar dat was echt veel mooier dan ik me kon voorstellen, vond het erg indrukwekkend, al die kleine kapelletjes en op het eind van het ovaal het houten kruis met daaronder de wenende engelen. Het werd toen ik er was goed verzorgd door 3 heren op leeftijd.
Info van Wandelnet
Trans Cedron is een begraafplaats en kruiswegpark. De naam betekent “over de beek”, waarmee mogelijk de Styx bedoeld. Interessant is de Calvarieberg, aangelegd in 1909, bestaande uit een grot met twee wenende engelen en een piëta. Voorts is er een beeld dat de graflegging weergeeft. Boven op de grot bevindt zich een houten kruisbeeld. Verder zijn er elf in Art Deco stijl gebouwde niskapelletjes die in reliëf kruisweg-staties bevatten.
Deze indruk laat ik achter me en wandel dan de natuur in. Ik verloop me eerst maar dat lag aan mij merkte ik later. Ik wandel langs weilanden en een sloot. De sloot is de Oostrumse beek. De beek is ongeveer 20 kilometer lang en mondt ten noordoosten van Geijsteren uit in de Maas. Het leuke van slootjes zijn ook de stroomversnellingen. Ook in de Oostrumse beek is er één die ik hoor en zie. Hier neem ik altijd even de tijd voor om te fotograferen, dat kun je ook terug zien in de vele foto’s die ik hiervan altijd maak.
Dan loop ik landgoed Geijsteren op. Een gebied met een breed scala aan soorten bomen, weilanden en akkers. Ook hier stroomt de Oostrumse beek.
Als eerste kom ik langs de Rosmolen. Dit is een watermolen die de naam Rosmolen heeft vanwege het vierkante molengebouw met een tentdak. Dat zijn de kenmerken van een Rosmolen, daarom draagt deze watermolen de naam “Rosmolen”. Als ik er langsloop draait de molen.
Ik zie bij de watermolen veel jeugdige, ze zijn bezig met een speurtocht of iets dergelijks. Tijdens de wandeling kom ik telkens groepjes jeugd tegen. Als ik op een picknickbank even pauze neem zit er nog iemand. Zij is de leerkracht van de leerlingen die ik tegenkwam. Ze zijn voor Aardrijkskunde met een doe-tocht bezig. We kletsen nog even en dan ga ik verder met mijn wandeling. Hier wandel ik door de bossen, langs het water en ga ik over een brug. Deze brug is gemaakt van boomstammen, leuke afwisseling vind ik dat.
Dan gaat de route naar Kasteel Geijsteren. Het kasteel zou volgens de geschiedenis al in de 13e eeuw zijn ontstaan. De 80 jarige oorlog doet het kasteel geen goed. Na een herstel, een brand wordt het kasteel in 1918 herbouwd. Dit is van korte duur. In 1944 wordt het weer verwoest door een bombardement. In 2004 worden de resten bijeengeraapt en wordt alles uitgestald. Nu anno 2019 kun je er omheen en in lopen. Vanaf het kasteel heb je een mooi uitzicht richting de maas.
Op de weg terug wandel je langs Sint Willibrordus Kapel. Als ik er vlakbij ben zie ik dat ik die al eens heb gezien. Deze Kapel hebben mijn zus en ik opgezocht tijdens één van onze Pieterpad wandelingen. Er is een spel gaande met basisschool leerlingen, echt de kans om te kijken en foto’s te maken heb ik niet. Ik ga snel verder, ik merk dat ik te veel ben daar.
Een stukje verder volg ik weer een deel van het Pieterpad. Het pad gaat via de Boschhuizer Bergen, langs heide, zandduinen en jeneverbesstruiken. De heide is bijna uitgebloeid, de zandduinen zijn droog wat zwaar loopt en de jeneverbessen zijn er rijkelijk aanwezig.
Na het pittige wandelpad met loszand kom ik op een kiezelpad uit. Dan is de wandeling nog circa 1,5 kilometer maar je merkt wel dat hij op z’n eindje is. De natuur laat ik achter me, ik zie de spoorbaan en de treinen denderen voorbij. Nog een stuk langs het spoor, even oversteken en dan terug naar de auto die geparkeerd staat bij het station. Meestal ga ik met de trein naar een NS wandeling echter is dit zo dichtbij dat mijn eigen vervoer makkelijker is.
Informatie
