Onze belevenissen op de Camino Francés. We liepen in 2022 van Saint-Jean-Pied-de-Port naar Santo Domingo de la Calzada en gaan in 2023 weer verder wandelen.
De reis naar Saint-Jean-Pied-de-Port was al een belevenis op zich. Treinen en bussen naar het zuiden van Frankrijk en dat allemaal met de gedachte naar morgen. Morgen is de dag dat we beginnen aan de reis waar we al lang over dromen en praten maar nog niet aan zijn begonnen.
Net als onze reis op het Pieterpad wisten we niet wat ons te wachten stond.
Na een overnachting en een ontbijt in een hostel in Saint-Jean-Pied-de-Port vertrekken we naar het Pelgrimskantoor om onze eerste stempel en een schelp te halen. Ik voel een vreemde euforie dat het nu echt gaat starten. Onderweg merkte wij dat niet iedereen op het Pelgrimskantoor in Saint-Jean-Pied-de-Port is geweest, wij vonden dat wel een aanvulling.
De schelp gaat aan mijn rugzak, nog even naar de pelgrimsshop (voor een vingerhoedje als souvenir) en dan gaan. We verlaten Saint-Jean-Pied-de-Port en ik ga met frisse moed van start, de warmte daalt op ons neer en we hoeven “maar” 8 kilometer te wandelen.
Na 2 kilometer verlies ik mijn “moed” en wordt het “moet”. Jeetje wat valt de warmte tegen en nog meer de hoogtemeters. Voetje voor voetje ga ik vooruit en als ik de rode parasols zie voel ik me opgelucht dat het eind er is.
Ondanks de onvrede mijn gevoel van de eerste kilometers hebben ook hele mooie momenten. We houden pauze bij een hek als er 2 Amerikaanse mannen aankomen. Ook zij lopen voetje voor voetje en vragen of ze een foto kunnen maken voor ons van ons. Natuurlijk, leuk, wij doen dat ook voor hen en later zeggen we, “ze wilde graag een praatje maken”. Dat was de start van onze eerste Caminovriendschap met een vader en een zoon. Later weten we dat we ze nog vaak zullen ontmoeten.
Die avond eten we samen aan lange tafels, hebben we leuk tafelgezelschap en grappige gesprekken.
Om 7:00 uur worden we aan het ontbijt verwacht. We eten aan lange tafels en de keuze is beperkt. De Camino leert mij later dat dat gewoon is. Ook vandaag gaan we stijgen maar niet zo snel als gisteren en we hebben er meer kilometers voor. In het Pelgrimsbureau hadden ze ons verteld dat in de ochtend de schapen bij elkaar worden gedreven en dat dat een mooie gebeurtenis is.
Omdat het mistig is zien we niet veel. We horen wel schapen maar zien het drijven niet. Wie we wel zien is Flow, Flow hadden we al ontmoet in Orisson. Onderweg komen we ook Alex tegen, beide zijn Duitse mannen en we wandelen samen met ons naar Roncesvalles. We hebben leuke gesprekken en hun drive laat het lijken of het eigenlijk best eenvoudig is en dan denk ik “waarom deed ik gisteren zo moeilijk”.
We passeren de Frans-Spaanse grens, komen op het hoogste punt en zien regelmatig bergen met stenen. In de bossen hangt veel nevel, ook in Roncesvalles is het nog mistig. Pas als we gedoucht zijn en even een rondje rondom het klooster willen maken komt de zon door. De 2 jongens zien we na deze dag niet meer. Ze zijn doorgelopen, beide heren hadden een tijdsdruk van wanneer ze klaar moesten/wilde zijn. Alex had een tent bij zich, soms vraag ik me nog wel eens af hoe het ze is vergaan.
We vertrekken vanuit het klooster in Roncesvalles om 6:30 uur. Voor het ontbijt, we waren een ontbijtkaartje kwijt en wisten dat er heel wat kilometers op de planning stonden. Voor het licht was liepen wij dus al buiten zonder zaklamp maar met lampje op de telefoon.
In het eerste dorpje wilde we ontbijten. Het regent en we zien geen horecaplekje maar wel een automaat met koffie en zoetigheid. Nou dan wordt het dat. Als we het op hebben horen we dat er nog geen kilometer verder wel iets is, we besluiten daar ook te stoppen.
We eten en drinken daar wat, kletsen met andere pelgrims en gaan verder. Al snel ontmoeten we Emma, een jongedame uit België die aan het strompelen is omdat ze een grote blaar heeft. Al kletsend sluit ook Kasper (van het spookje met een K) bij ons aan. Ook hij is Belgisch en samen maken we plezier, kletsen we, drinken we koffie, houden we pauze en ontmoeten we Tim. Een Zwitser die al een tijdje onderweg is. Ook Kasper is al een hele tijd onderweg. Hij is in Antwerpen vertrokken en is nu dus waar wij ook zijn.
We hebben een leuke klik met Emma en Kasper en Christy (mijn zus) reserveert voor hen dezelfde hostel als waar wij slapen. Leuk, we weten dat we savonds in goed gezelschap zijn.
Emma heeft last van haar voeten maar sleept zich er kranig doorheen, zo knap. Als we een tijdje onderweg zijn word Emma aangesproken hoe het met haar voeten gaat. Kelly en Paul, die ze de dag ervoor heeft ontmoet waren bezorgd om haar. Samen, met z’n zevenen lopen we verder. We lunchen samen in Zubiri, hier ontmoeten we Marty en Andy weer, zij overnachten in Zubiri en wij gaan nog even door. Ook Tim blijft hier vanwege pijn in zijn benen.
Nu komt het voor Emma aan op winnaarsmentaliteit, met een hoop gelach en zangkunsten komen we aan in Larrasoaña. Onderweg had Christy ook voor Kelly en Paul gereserveerd, in het hostel blijkt dat we samen kunnen slapen, wel zo gezellig.
De avondmaaltijd is top. Slapen doen we op tijd want Christy en ik willen vroeg vertrekken. Ons plan is om via Pamplona naar Cizur Menor te wandelen. Emma heeft veel last van haar gigantische blaar en zij besluit de dag erna met de taxi naar Pamplona te gaan voor een bezoek aan een arts en een sportwinkel voor nieuwe wandelschoenen.
Deze eerste 3 dagen waren een belevenis maar de reis is nog niet geëindigd
Weetjes op een rij
Wandelperiode
Ik wandelde deze wandeling in augustus
Onze foto’s
We fotograferen met onze telefoon, systeemcamera of compact camera. Wij bewerken onze foto’s niet met een kleur of een filter, alle kleuren die je ziet zijn kleuren die wij zo hebben waargenomen.
Een Wandelpin
Wil jij als herinnering aan je wandeling over één van de vele Camino wandeltochten kijk dan hier
Meer lezen over mijn Camino wandelingen
Hier lees je alle blogs over mijn camino en de weg er naartoe
Andere wandelingen
Als je meer wilt lezen over onze wandelingen, kijk dan op onze overzichtspagina
